Ik heb en had regelmatig te maken met teams en mensen die op de een of andere manier willen of moeten samenwerken.
En dat gaat lang niet altijd even gemakkelijk.
Hoe vaak gebeurt het niet dat er gebeurtenissen zijn, waar je met elkaar een beslissing over moet nemen. Dan zit je bij elkaar en dan hoor je maar de helft van de mensen iets zeggen.
Er moet nu wel een plan komen
Ook ik zat als leidinggevende in zulke situaties. Op zo’n moment voelde ik dan ook de druk, dat het volgende overleg pas weer over een maand was en dat “we” toch verder moesten.
Dan was het zo makkelijk om er dan maar vanuit te gaan, dat degene die niks zeiden, het eens waren met de anderen.
Dus werd er op basis daarvan een beslissing genomen, iets afgesproken etc.
lees verder onder de afbeelding >>>
En het gevolg is, dat er in de wandelgangen van alles wordt gezegd, wat ik niet altijd hoorde, maar wel voelde.
En van het plan dat we hadden…… daar kwam niet veel van terecht.
Waar ik dan weer van baalde.
Hoe meer ik vanaf een afstandje leerde kijken naar wat ik deed en hóe ik dit deed als leidinggevende, hoe meer ik mijn eigen rol hierin kon zien.
Want ík was diegene, die zo graag een knoop doorgehakt wilde hebben. Ik voelde de druk, dat er op dát moment iets moest gebeuren.
En zelf worstel ik ook
Tegelijkertijd was ik ook zelf onderdeel van een team. En daarin zei ik ook niet altijd wat ik eigenlijk dacht of voelde.
Want dat vind ik spannend.
Op het moment dat ik me uitspreek, zou het wel eens kunnen, dat anderen daar anders over denken. En dan zit daar ook altijd de angst onder, dat “ze” mij niet meer leuk vinden.
Dus ben ik ook iemand, die eerst eens afwacht tot ik in kan schatten, dat mijn idee, mening, opmerking niet heel erg afwijkend is.
lees verder onder de afbeelding >>>
Geleidelijk aan, ben ik me steeds meer gaan uitspreken. In het begin (en af en toe nog steeds) met een rood hoofd, met gehakkel, met veel te veel woorden. Maar ik deed het wel.
Hoe meer ik dit ging doen, hoe makkelijker het werd en hoe meer ik daadwerkelijk onderdeel van het team ging worden.
Ook al doe ik het veel meer, ik blijf het ook nog steeds spannend vinden.
Wat helpt dan?
Het hielp in die periode heel erg wanneer anderen mij oprecht vroegen naar wat er in mijn hoofd omging. Niet direct vragen naar mijn mening, maar juist de ruimte krijgen om alles wat er door mijn hoofd gaat te delen.
Ik ben namelijk iemand die zich heel makkelijk verplaatst in de ander. Ik kan makkelijk volgen waarom iemand deze mening heeft of bepaalde dingen belangrijk vind. En daardoor vind ik het vaak heel moeilijk om nu mijn mening te vormen. Door alleen te vragen wat er in mijn hoofd speelt, was er ook die ruimte om dat te delen en voelde ik het niet als een tekort van mij, dat ik nog niet precies wist wat ik ervan vond.
Als jij als leidinggevende of collega graag méér wilt weten van wat er in het hoofd van een ander speelt: begin met het stellen van een (open) vraag! Dan geef je de ander ruimte om zich uit te spreken.
Ik weet nu, dat ik ook alleen kan samenwerken, als ik blijf communiceren en dat begint met het uitspreken van wat ik vind en denk. Ook als ik het spannend vind.
Ik help
Nu help ik teams o.a. door vragen te leren stellen en werkvormen in te zetten, die het makkelijker maken om je uit te spreken zonder dat je direct zo’n rood hoofd hoeft te krijgen. Vanuit dit uitspreken kan de communicatie starten.
Neem vooral contact met me op, als jij dit herkent in jouw team.